Давайце канатную зладзім дарогу
Ад прыцемкаў шэрых да ранішніх зорак:
На атумкі часу трацім замнога
Праз поўню і бессань, самоту і сполах.
Ну што, рызыкнем? Бо хто не рызыкуе —
Вядома ж, не п’е, Мендэльсона не танчыць.
Смялей адштурхніся! Яшчэ нас пачуюць,
Як сонца абсягі залье памаранчам.
Пабачаць! Пачуюць! І нат зразумеюць,
Хай заўтра, не сёння…пазней, ды калісьці!
…Зноў вечар…Заспаміць сябрыну надзеяй
І ў парку паслухаць, як жаліцца лісце.
|
|
